اسماعیل جوکار:

در قدیم که مردم گذشت داشتند و از بیماری های عجیب و غریب امروزه خبری نبود ، همیشه این دعا را بر لب داشتند که "الهی سر و کارت به حکیم و حاکم نیفتد" .

این دعای پر برکت، فقط در قدیم، خاصیت اصلی اش را داشت نه امروزه که "از شش جهت هجوم سیاهی و وحشت است"!

حالا چرا از بین این همه مشاغل فقط شغل طبابت و قضاوت را مثال زده اند حتما به این خاطر بوده که طبیب، سلامت را در جامعه تضمین می کند و قاضی عدالت را ! و اما از آن جا که در این دو حرفه ، کسانی هستند که در ازای متاع اندک دنیا ، دامن از دست می دهند و چنان با خلق نامهربانی می کنند که استغفر الله، خدا هم از حرکات غیر انسانی چنین نابندگانی، انگشت به دهان می ماند؛ اعمال و رفتاری که شرح و تفصیلش، حرمت قلم را در هم می شکند و از ذکر آن ها خودداری می کنم.

آوردن حکیم و حاکم، در کنار هم، گواه این است که هر دو، صاحب نسخه هستند و برای ارباب رجوع، نسخه ای جداگانه می پیچند؛ نسخه ی قاضی به حاکم شدن یکی و محکوم شدن دیگری منجر می گردد؛ نسخه ی پزشک هم به سلامت بیمار یا نقاهت وی ختم می شود* . مهم درایت و صداقت کاری است که امروزه با پا درمیانی تحفه ی نوبرانه ی "هدیه یا شیرینی" از مطّب بعضی پزشکان و دفتر وکلا، رخت بر بسته و با کمال تاسف، قلم ِحکیم و حاکم را به جهتی سوق داده که حاصلی جز بی اعتمادی مردم نسبت به این دو قشر به بار نیاورده است.

در حال حاضر که اکثرا بر حول مدار خواسته های خویش می چرخند باید حیطه ی دعای فوق را گسترده تر کرد و گفته شود "الهی سر و کارت به شهرداری، دارایی، ثبت احوال و همه ی ادارات نیفتد".

در این میان، تکلیف کسانی که توانایی مالی ندارند کاملا مشخص است یا باید دست به دعا بردارند یا سر بر خشت لحد نهند.

به عنوان مثال بیست روز پیش نور چشمی مان "هادی جوکار" با دو شب بستری شدنش در بیمارستان آموزشی درمانی واسعی با تجویز آنتی ویروس"آسیکلوویر" با دوز بالا توسط متخصص اعزامی از مشهد، کراتین خونش بالا رفت و مجبور شدیم برای رهایی از این آسیب کلیوی، ایشان را به بیمارستان بقیه الله تهران انتقال دهیم.

جای بسی گله مندی است که پزشک متخصص در وقت آنکال ، برادرم را نه به عنوان یک سردار مدافع سلامت ، بلکه به عنوان یک همکار یا یک شهروند ، ویزیت ننمود و بدون مشورت با متخصصین دیگر به تذکر مدام پزشک همراه - خواهر زاده ام خانم دکتر " صبا جوکار " که سیر درمان را مجدّانه پیگیری می کرد و نگران وضع وخیم دایی خودبود - هم وقعی ننهاد!

در خاتمه از پیگیری بی شائبه ی بزرگواران و جوانمردانی که ما را شرمنده ی الطاف خود نمودند کمال سپاس و تشکر را داریم به ویژه : آقایان دکتر اللهیاری ، دکتر فاضل ، دکتر سید علی محمدی ( آزمایشگاه نوین ) دکتر یاسر کروجی، دکتر قناتی و امیر شمس آبادی ، خانم ها سرکار دکتر سارا مالی ، دکتر الهه صدرا منش و پرستار خانم عطایی.

" جزاکم الله خیرا "