اسماعیل جوکار یکی از نویسندگان طنز پرداز سبزواری است که شغل اصلی او حرفه شریف معلمی است و در کنار آن با پرداختن به مطالعات و فعالیت های ادبی ، ابعاد دیگری از شخصیت هنرمند خود را شکوفا کرده است.

به گزارش مجله اینترنتی اسرارنامه وی که در سال 1344 متولد شده است تا کنون چندین کتاب را به چاپ رسانیده که از آن جمله می توان به توفیق ادب، سیمای لخت، حلوای عروسی، رفتگران روح، نیم پز، زیر خاکی، دسته هاون، مرهم ناشی، لالایی بیداری اشاره کرد.

وی همچنین از سال 84 انجمن طنز سوگخند را در سبزوار تأسیس کرده که به عنوان اولین محفل طنزپردازان شاخه کاریکلماتور در ایران محسوب می شود و جوکار مدیرمسئول آن محفل بود.

 این نویسنده سبزواری اخیرا پس از مدتی حدودا 4 ساله از ایجاد وقفه در محفل ادبی سوگخند سبزوار ، قصد کرده است مجدداً آن را احیا نماید و از همین رو از طریق نشریه خورشید کویر به صاحب امتیازی و مدیرمسئولی آقای مجتبی خالصی به تازگی، ماهنامه ای کاملا ادبی- فرهنگی را منتشر کرده است که می توان آن را شروعی دوباره برای محفل طنزپردازان سوگخند دانست.

این نویسنده سبزواری در اولین شماره از ماهنامه فرهنگی – ادبی خورشید کویر که در دی ماه گذشته منتشر شده است ، دلایل روی آوردن خود به عرصه طنزنویسی را چنین توضیح داده است:

با یاد او

کاغذین جامه به خوناب بشویم که فلک رهنمونیم به سوی "عَلَمِ داد" نکرد «حافظ»
به دو دلیل کاملاً جدا از هم، بذرِ طنّازی در شوره زار بختم ریخته شد به مَدَدِ اشک، جوانه زد و به نهالی تبدیل گردید حال این که درختی تنومند شود یا نه؟ به پیمانه¬ ی عمرم بستگی دارد!
عرض کردم دو دلیل یا بهتر بگویم دو "پارادوکس" ! غصه ی یکی به شادی بدل شد و خنده ی دیگری، فرجامی حُزن انگیز را به ارمغان آورد.

اولین دلیل طنزنویسی ام بر می گردد به تجربه ی ادامه تحصیلم در اوایل خدمت. به خاطر اعتراض به پارتی بازی در تقسیم محل خدمت، کارگزینی اداره ی کل مرا به اسفراین تبعید نمود و برای رهایی از فضای بسته آنجا، در کارشناسی ارشد آموزش عالی شرکت کردم مرحله ی نخست مرا با نمرات عالی پشت سرگذاشته مانده بود مرحله دوم که گزینش درکار بود. خوشبختانه با سعایت ناجوانمردانه همکاری، نردبان ترقّی از زیر پایم کشیده شد. این شکست حالم را متغیّر ساخت ولی پس از مدّت زمانی که به خود آمدم هزاران بار پدرِ مجهول الهویّه ی همکارم را دعا کردم زیرا دیگر به این کلام بلند پایه، ایمان آورده بودم که « هر چه دانش بیشتر وامانده تر در زندگی»!

دوّمین دلیل، فوت دو تن از نزدیکانم بود در فاصله زمانی اندک!
یکی پدر عزیزم بود که بعد از سکته ی مغزی به مشهد اعزامش نمودند ، دو روز در بیمارستان نگهش داشتند و مُرخص شد، ایشان را به منزل همشیره ام که در مشهد سکنی داشتند بردیم حالش دوباره بد شد، با اورژانش 115 تماس گرفتیم ضرب الاجَل خود را به منزل بیمار رساندند ولی در قوطی عطاری شان آمپول «آدرنالین » موجود نبود، فوراً مراتب پوزش خود را به ما ابلاغ نمودند محض خالی نبودن عریضه و دل خوشی مان بیمار را به بیمارستان بردند ولی چون راننده با مسیر برگشت آشنایی کامل نداشت با 15 دقیقه تأخیر به بیمارستان رسیدیم ودیگر فایده ای نداشت، روح پدر از قالب تن پریده بود و همگی مان را در سوگ نشاند.
دیگری مادر خانمم بودند، حالش که بد می شود همسرم با 115 سبزوار تماس می گیرد می فرمایند « سرویس دمِ دست نداریم همگی شان در مأموریت هستند هر گُلی که به سرش بزنیدبه سر ما زده اید» سکته ی اول را زده بود عادت داشت هر روز صبح با کمر خمیده، خمیده از داغ دو شهید، از نوه هایش سر بزند دمِ در نوبرانه ای که خریده بود به نوه ها می داد و می رفت. این بار برای "مهلا" نارنگی ای را پوست کنده نیمی از نارنگی را به مهلا داده بود. او را با کمک همسرم داخل پتو گذاشته و با ماشین به بیمارستان واسعی رساندیم تأخیر نیم ساعته عنان کار را از پرسنل CCU ربوده بود نیمه ی نارنگی از دستش برکف سالن بیمارستان رهاشد و تابلوِ سوگخندمان را کاملِ کامل نمود.
از برای نامه ی ما قاصدی در کار نیست کاروان اشکِ ما منزل به منزل می رود
اسماعیل جوکار

منبع: ماهنامه فرهنگی - ادبی خورشید کویر / دی ماه 1392 شماره اول

کوچه پس کوچه پیوندها

کلیک کنید:

لوس بازی ظریف در فیسبوک علت فیلترینگ