محمد ابراهیم اکبری/ اسرار نامه

                                                                                کله ملق

   قایق سنگین شد. ساعت نزدیک است به 9 شب. بعد از غواص ها، نوبت ما است بزنیم به خط.از آب می ترسم. محکم چسبیده ام به لبه ی قایق. هوا سرد است. گلوله های رسام، بیخ گوش مان هوا را می شکافند و...

   آخه مرد حسابی ! آدم وسط عملیات ،هوس پشتک و وارو می کنه ! اونم تو آب !؟ وسط زمستون!؟

   نمی توانم جوابش را بدهم .تمام اعضا و جوارح ام منقبض شده است.دندان هایم ترق ترق به هم می خوردند.قلم شتر اگر لای شان باشد آسیاب می شود.دوست دارم از میان این همه خمپاره که می آید، یکی بخورد به این درخت ها، آتش بگیرد ومن خودم را بندازم داخل آتش تا گرم شوم.

    -احمد جان ! تو بچه ها ی گردان که کسی کبریت نداش، می  خوای برم جلو ببینم اگه برادرای عراقی کبریت داشتن بیارم بدم خدمت تون ، آتیش روشن کنین !؟

    به زحمت حرکات فک ام را جمع جور می کنم. شکسته میگویم : شوخی نکن ! دارم می میرم! می میرم! تو رو خدا یه کاری کن!

   حمید قش قش می خندد. نه به حرف ام . شاید با یاد آوری معلق شدنم از لبه ی قایق .موقع پیاده شدن از دست پاچگی ، بند پوتین ام گیر کرده بود به لبه ی قایق و کله ملق...بعد حمید، مرا مثل یک بچه اردک زشت ، سر داده بود به طرف خشکی. سبک و کم سن و سال بودم.

   بعد از چند کیلومتر پیشروی در این سوی آورند ،این جا مستقر شده ایم. نیروهای تازه نفس ،پیشروی را به سمت فاو ادامه داده اند. نخلستان ها هنوز پاک سازی نشده و.....

   نصف شب صدای "الدخیل" برادران عراقی توجه همه را به خود جلب می کند. از تاریکی نخلستان ها می آیند، گریه می کنند، دست های شان را گرفته اند ، بالا. حمید جلو می رود ، دست در جیب آخرین نفرشان که می برد می گوید ای ول برادر! دمت گرمت ! دارم جان می گیرم. کنار آتش ، بخار از لباس های نمناکم بالا می رود.

   حمید میگوید : بازم برادران عراقی ! دیدی گفتم.....!

   دم به دم بالای سرمان منور پرتاب می شود. حمید می گوید: سر تو بنداز پایین. می خوان خوشتپای گردان رو شناسایی کنن!

   خوش به حال حمید که این قدر شوخ و خونسرد است.

  دفعه ی چهارمی است که در عملیات شرکت می کند .من....