عبور یک توده هوایی سرد و بارشی از کشور در هفته های اخیر باعث شد، نگاه بسیاری از رسانه های ملی و مردم و مسئولان به مناطق زلزله زده کشور جلب شود و همه نگران حال و روز حادثه دیدگانی شدند که مجبور بودند این ایام را در چادرها یا کانکس های کم امکانات سپری کنند. اما دراین بین کسی به چادر نشینان حاشیه ی شهر سبزوار توجهی نداشت.

 

چادر نشینانی که البته از جنس عشایر نیستند که کلا سبک زندگی و کار و درآمد تعریف شده خاص خود را داشته باشند بلکه از جنس محرومان و مستضعفانی هستند که چادر ها تنها سقف و سرپناه زندگی شان شده و با اینکه اصالتاً سبزواری نیستند، به دلایلی نا معلوم مدت هاست در فقدان توجه و عملکرد مناسب مسئولان محلی شهرستان و استان، حاشیه ی شهر سبزوار را برای این سبک زندگی آسیب زای خود انتخاب کرده اند.

 

دست بر قضا سبزوار شهری است که خودش همین حالا از معضل حاشیه نشینی و محلات فرسوده و سکونتگاه های غیر رسمی رنج می برد و چند سال قبل به عنوان پایلوت ساماندهی سکونتگاه های غیررسمی در کشور انتخاب شد. اما با این روند به نظر می رسد هرچه مسئولان شهرستان برای ساماندهی سکونتگاه های غیر رسمی قبلی بکوشند حتی اگر کاملا هم موفق شوند، باز سکونتگاه های غیر رسمی و نا ایمن جدیدی در اطراف این شهر تولیدخواهد شد.

 

گذشته از بحث معضلات حاشیه نشینی برای سبزوار، شرایط خود این چادرنشینان محروم که با وضع رقت باری زندگی می کنند، موضوعی است که دل هر بیننده ای را به درد می آورد و مشاهده چنین وضعیتی به هیچ وجه زیبنده کشور عزیزمان ایران  نیست. آن هم 4 دهه بعد از وقوع انقلاب شکوهمند اسلامی که گفته می شود یکی از اصلی ترین آرمان های آن رهایی بخشی و عدالت گستری برای همه اقشار خصوصا پا برهنگان و مستضعفین جامعه بوده و هست.

 

گذشته از اینکه چادرنشینان حاشیه ی شهر سبزوار اصالتاً متعلق به کدام شهر و منطقه هستند، از خانواده هایی شامل مرد و زن و کودک و پیر و جوان تشکیل شده اند که وضع زندگی بسیار آسیب زا و مهلکی دارند.

 

به هرحال این شب های سرد زمستان و یا روزهای گرم و عطشناک تابستان برای همه است و از این حیث فرقی بین زلزله زدگان کرمانشاه و کوهبنان کرمان با چادر نشینان حاشیه ی سبزوار نیست. اما چگونه است که همه نگاه ها و توجهات به سمت مناطق زلزله معطوف است و مسئولان و رسانه ها حتی در خود شهر سبزوار به این آسیب روزافزون پیش چشم و بیخ گوششان اینقدر بی توجهند؟

 

تنها تفاوتی که در این بین هست این است که زلزله زدگان کرمانشاه و کوهبنان به طور ناگهانی و در اثر یک بلای طبیعی بی خانمان شده اند، اما چادر نشینان محرومی که در اطراف سبزوار بیتوته کرده اند، معلوم نیست از چه زمانی به تدریج به این حال و روز افتاده اند و کسی نمی داند چند سال است که رنج دربدری و گرما و سرمای تابستان و زمستان را به جان می خرند و منبع رزق و روزی و کسب و کار و تحصیلات و بهداشت و درمان خودشان و کودکانشان کجاست؟

 

البته در بین همه این بی توجهی ها، مجله اینترنتی اسرارنامه در ماه های اخیر چندین مرتبه و طی چند مطلب نسبت به چادرنشینان حاشیه ی شهر هشدار داده و خواستار رسیدگی به وضع آنان شده است.

 

 

خوشبختانه حجت الاسلام مقیسه امام جمعه معزز شهرستان سبزوار نیز در هفته های اخیر به همراه مسئولان دفتر خود به بازدید از محل استقرار این چادر نشینان رفت و برای دقایقی در چادرهای آنان پای درد و دلشان نشست که تصاویر این اقدام ارزشمند در شبکه های اجتماعی سبزوار منتشر شد.

 

میلاد کلاته خبرنگار روزنامه خراسان نیز طی گزارشی مفصل در 12 دی 96 به موضوع چادرنشینان حاشیه ی سبزوار پرداخته است.

 

مشکلات بهداشتی و درمانی در کمین چادرنشینان حاشیه سبزوار

 

 

با این حال هنوز مشکل به قوت خود باقی است و اگر شیوه کار مدیران اجرایی در شهرستان و استان به همین شکل چند سال گذشته باشد، چادرنشینان حاشیه ی شهر سبزوار باید همچنان شب های سرد زمستان را در همین چادرها سپری کنند و چند ماه دیگر روزهای داغ تابستان را نیز به جان بخرند. در همین شب ها و روزها کودکان تازه ای در میان این چادر ها به دنیا می آیند و کودکان قبلی کم کم به سن و سال مدرسه و تحصیل می رسند، البته اگر فرصت آموزش و تحصیلی برایشان فراهم باشد و جوانانشان نیز باید به فکر کار و تشکیل خانواده باشند...

 

 راستی اینجا سبزوار است. شهر پایلوت ساماندهی به سکونتگاه های غیر رسمی. اما چادر نشینی اقشار محروم در حاشیه ی این شهر انگار مدت هاست که به رسمیت شناخته شده است.