مهران صولتی^*:

 

🌱عکس و سلفی گرفتن برخی از نمایندگان مجلس با خانم فدریکا موگرینی بازتاب های زیادی در شبکه های اجتماعی داشته است. بیشتر واکنش ها بر حفظ نشدن جایگاه نمایندگان و اتهاماتی همچون غربزده یا مرعوب بودن ایشان در برابر نماینده سیاست خارجی اتحادیه اروپا مبتنی است. کار به جایی رسید که برخی از نمایندگان نسبت به غفلت صورت گرفته از پیشگاه ملت عذرخواهی کردند. ولی به نظر من اقدام نمادین عکس انداختن با موگرینی واجد پیامهایی است که می کوشم به برخی از آنها بپردازم.

 

✏️ نخستین پیام تاثیر تکنولوژی های ارتباطی بر اخلاق فردی و جمعی مااست. به طوری که در مورد کشش این رسانه های مجازی می توان از این سخن مارکس بهره گرفت که " هر آنچه سخت و استوار است دود می شود و به هوا می رود". دیروز در مجلس ایران بسیاری از نمادهای سخت و ایدئولوژیک غرب ستیزی در برابر جاذبه های رسانه ای عکس انداختن با خانم موگرینی دود شد و به هوا رفت!

 

✏️ پیام دیگر عبارت از شکست پروژه غرب ستیزی در حدود نیم قرن گذشته است. پروژه ای که اگر چه پرطمطراق به نظر رسیده و همواره می کوشد تا با حراست از عرصه رسمی، آن را به عنوان نمادی از عزت نفس به مخاطبان داخلی و خارجی بفروشد ولی با اندک بی توجهی می تواند به باد رود. اشتیاق دیروز نمایندگان برای سلفی گرفتن با موگرینی تنها یکی از چند مورد شکست پروژه غرب ستیزی در ایران می باشد( در گذشته عکس گرفتن برخی اصولگرایان با نمادهای افتخار و مدنیت امریکا هم جنجال بسیار آفرید!)

 

✏️ پیام سوم عبارت از تاکید بر پیرامونی بودن ایران در عرصه جهانی به رغم شعارهای" مدیریت جهانی" می باشد. این واقعیت نشان داد که با سهم حدود" یک ده هزارمی" ایران در تجارت جهانی نمی توان انتظار تاثیر گذاری جدی بر تحولات دنیا را داشت. عکس گرفتن مشتاقانه نمایندگان با موگرینی بیش از همه از تاثیر جدی غرب بر سرنوشت آینده کشور پرده بر می داشت هر چند که همواره سعی شده است در عرصه های رسمی، تصویری برخلاف آن ارائه شود!

 

✏️ پیام بعدی عبارت از تاکید بر جایگاه موگرینی به عنوان یک زن موفق است. نوعی اشتیاق در جامعه مرد سالار ایران نسبت به پیشرفت های زنان از منظر کالایی وجود دارد!( تجربه واکنش ها به مرگ مریم میرزاخانی نشان داد که با وجود تصلب ساختارهای رسمی در برابر پیشرفت توده گیر زنان ایران، تک چهره های موفق زنان می توانند در ویترین تبلیغاتی نظام سیاسی کشور جای مناسبی را به خود اختصاص دهند!)

 

🔹 نکته پایانی: اگر از "دیالکتیک ارباب و بنده" هگل برای توصیف مناسبات غرب و ایران بهره جوییم بهتر می توانیم به بطن این رابطه نابرابر راه یابیم. آنجا که بسیاری از اقدامات ما صرفا واکنشی از سر انفعال نسبت به اقدامات غرب بوده و از ارزشی اصیل حتی در عرصه داخلی هم برخوردار نمی باشد. به نظر می رسد گذار کشور به سوی تثبیت دموکراسی و مشارکت بدون گزینش همه شهروندان می تواند برگ برنده ما در مواجهه با غرب محسوب شود. آزادی و برابری ایرانیان بیش از هرچیز ما را توانمند می سازد!

 

 

* جامعه شناس و تحلیلگر مسائل سیاسی و اجتماعی ایران

 

برای مطالعه مطالب بیشتر به قلم مهران صولتی هم اکنون روی اینجا کلیک کنید.