عمق فاجعه در نهادهای دولتی سبزوار تا کجاست؟

* علي نورآبادي / مجله اینترنتی اسرارنامه
 
اگر گفته شود عمق فاجعه در نهادهاي دولتي و رسمي ما چقدر است، شايد باورتان نشود. شايد حتي به برخي ها بَر بخورد. اين مسئله آنقدر واضح و روشن است که نياز به گفتن ندارد اما آوردن نمونه اي براي تلنگر بد نيست.
 
چند روز پيش سي و ششمين يادواره شهداي هويزه مثل هر سال برگزار شد. با اين مراسم ياد و خاطره شهداي هويزه را گرامي داشتيم و با خيال راحت به خانه رفتيم؛ و رفت تا مراسم سال بعد در همين روز. دل مان را به برگزاري همين يادواره خوش کرديم. از 72 نفر شهداي هويزه، 5 نفر سبزواري بودند که اين مسئله ويژگي بي نظيري براي شهرستان است و هيچ شهري چنين نيست.
 
36 سال گذشته است، اما نهادهاي دولتي و رسمي شهرستان مانند بنياد شهيد، سپاه، جهاد و اداره ارشاد براي اين شهدا چه کرده اند؟ عمق فاجعه را وقتي مي فهميم که بدانيم: هيچ؛ غير از برگزاري همين يادواره ديگر هيچ. 
 
1- 36 سال کم نيست. 36 سال گذشته است اما هنوز يک اثر معمولي هنري و ادبي هم براي شهداي هويزه نداريم. مگر عمق فاجعه بيشتر از اين بايد باشد؟‌ 36 سال گذشته است و هنوز يک کتاب، يک مستند، يک فيلم، شايد حتي يک نماهنگ هم درباره شهداي هويزه نداريم. اگر مهمان هايي که براي يادواره دعوت مي کنيم و يا کساني که شرکت مي کنند براي شناخت و آشنايي بيشتر از شهداي هويزه چيزي از ما بخواهند، آيا چيزي آبرومندي داريم که بدهيم؟
 
آيا جا ندارد بنياد شهيد، سپاه، جهاد کشاورزي، اداره ارشاد و ديگر نهادهاي عريض و طويل دولتي از اين که دست خالي هستند عرق شرم بر پيشاني شان بنشيند؟‌ اگر هزينه برگزاري يکي از مراسم هاي يادواره را صرف توليد و تهيه اثري آبرومند و ماندگار هنري و ادبي مي کردند حالا اينقدر خجالت زده نبودند.
 
عمق فاجعه تا آنجاست که مثلا بنياد شهيد در سال 95 (بعد از گذشت 36 سال) هنوز کارهاي کليشه اي و تکراري سه دهه پيش را تکرار مي کند و عکس شهدا را بر در و ديوار مي کشد؛ البته بسيار ناشيانه تر. عمق فاجعه تا آنجاست که سه دهه گذشته است و بنياد شهيد هنوز با اين کارهاي تقليدي مي خواهد ياد و خاطره شهدا را زنده نگهدارد. آيا کشيدن ناشيانه عکس شهدا بر در و ديوار بعد از سه دهه درجا زدن و بلکه عقبگرد کردن و به قهقرا رفتن نيست؟ 
 
2- هر سال بدون استثناء‌ مقامات و مسئولان (فرهنگي، علمي، نظامي، سياسي) ملي و درجه يک کشوري براي يادواره شهداي هويزه به سبزوار مي آيند. برگزاري هر ساله اين يادواره و آمدن اين مسئولان کشوري فرصت بي نظيري براي شهرستان و منطقه سبزوار است؛ فرصتي براي طرح کمبودها و مشکلات منطقه، فرصتي براي پيگيري حل معضلات اساسي شهرستان، فرصتي براي معرفي و شناساندن ظرفيت ها و استعدادهاي سبزوار به مسئولان، فرصتي براي همفکري و تعامل با مسئولان کشوري براي پيشرفت شهرستان، فرصتي براي برقراري ارتباطات با مجموعه هاي ملي براي رشد منطقه، فرصتي براي جذب کمک ها و همکاري ها و فرصتي براي... چقدر از اين فرصت هاي بي نظير براي پيشرفت منطقه سبزوار استفاده کرديم؟ آيا قدر اين فرصت ها را دانسته ايم؟‌ چقدر هنر و عرضه داشته ايم از اين فرصت ها و ظرفيت ها استفاده کنيم؟
 
عمق فاجعه آنجاست که 36 سال از اين فرصت هاي بي نظير غفلت کرديم و آنها را از دست داديم. عمق فاجعه تا آنجاست که از برگزاري اين يادواره و آمدن مسئولان ملي به سبزوار نه تنها فرصت سازي نکرديم بلکه  فرصت سوز بوديم؟
 
برای مطالعه مطالب بیشتر به قلم علی نورآبادی هم اکنون روی اینجا کلیک کنید.
 
کوچه پس کوچه پیوندها
کلیک کنید:

 

نظرت را بنویس
comments
پربازدیدترین محبوب‌ترین‌ها پرونده ویژه نظرات شما