سعید نورآبادی / مجله اینترنتی اسرارنامه

 

آسوده بخوابید شهر در امن و امان است! جای هیچ نگرانی نیست، این هم فراموش می شود.طوفان رسانه ای، طوفان شن  های طبس که سهل است بچه ی سه ساله که جای خود دارد.

 

اصلا اتفاقی نیفتاده است !مهم نیست مگر آزار بچه ی سه ساله آن هم به دست والدینش که حق دارند تادیب کنندد چیز مهمی است که در بوق و کرنای  می کنید!مگر خواب ندارید!!یک مادر معتاد و یک پدر شیشه ای کمی بچه ی سه ساله ی خودشان را شکنجه داده اند!چیزی نشده است؟!این همه شلوغ بازی در رسانه ها برای چیست؟همین را می گوئید؟این که مسئله ی مهمی نیست!

 

فقط کافی است، عکس های ستایش دقت کنید با نگاه های معصومانه، کودکانه و بی گناهش در لنز دوربین که آن را به تصویر کشیده است کمی درنگ کنید، بی آنکه اطلاعی از سرنوشتش داشته باشد یا بی آن که قانونی به حمایت از ستایش های این سرزمین وجود داشته باشد.

 

دختر سه ساله ی رفسنجانی ،ستایش بی گناه و معصوم را می گویم،که به دست والدین معتادش که او را در اوج نشئه بودن به هر وسیله ای شکنجه داده اند.اگرتصاویر ستایش را دیده باشید و اتفاقات دیگر برای برخی دیگر از کودکان این سرزمین را در مدت های اخیر شنیده باشید، به درستی پی خواهید برد که فاجعه ای در حال رخ دادن است که اکثراً از چشم همه ی ما پنهان مانده اما این بار در رسانه ها مطرح شد.البته باید امیدوار بود، روند پرونده تا پایان آن از سوی رسانه ها که رسالت آن هاست پی گیری شود. اتفاقی که در رسانه های غرب برای آن اهمیت قایلند.

 

اما متاسفانه باید بگویم که خیال همه راحت باشد هیچ بانک اطلاعاتی در خصوص کودک آزاری در کشور ما وجود ندارد.اما آمارها نشان می دهد که به زودی بالغ بر 250هزار کودک  معتاد در کشور که ناشی از اعتیاد والدین،فقر ،فساد ،فحشا و رابطه های جنسی لجام گسیخته خانواده ها هستند را شاهد خواهیم بود.

 

در قوانین ایران کودک آزاری از نوع جسمی وجنسی جرم محسوب می گردد که مجازات آن از یک روزتا شش ماه حبس و تا پانصد هزار توان جریمه است.

 

اما آیا تناسبی بین این مجازات با جرم کودک آزاری که آثار مخربی بر روح و روان کودک بر جا می گذارد وجود دارد؟!رویای دوری نیست که در تمام شهر های کشور دادگاه اطفال برای کودکان بزه دیده داشته باشیم.و یا قانون 9 ماده ای حمایت از کودکان و نوجوانان در یک نظام دادرسی منصفانه به اجرا در آید.

 

این توقع زیادی نیست که کودکانی که این گونه مورد اذیت و آزار قرار گرفته صلب صلاحیت از والدین گردد و کودکان به مکان امنی سپرده شوند.

 

ایا تصویب لایحه ی حمایت از کودک و نوجوان در راستای حمایت از آن ها این قدر دشوار است که ماه ها گرد وخاک بخورد و گوشه ی چشمی هم به آن نگردد؟!

 

آیا حوادث تلخی که پیش از این برای تعدادی دیگر از کودکان این سرزمین به وقوع پیوسته بود را به همین زودی فراموش کرده ایم و از یاد برده ایم!؟ آیا این فاجعه ها را از یاد برده ایم یا دچار روزمره گی و مصلحت اندیشی شده ایم و انسانیت را بلعیده ایم؟ کدام یک؟

 

برای مطالعه نوشته های بیشتر به قلم سعید نورآبادی هم اکنون روی اینجا کلیک کنید.