روز های ویژه ای است همه در کادوی چشم نواز تبریک ،از رسالت خبر و خبرنگار می گویند بازار شادباش فراخ است و دوستان به فراز می کنند و ان یکاد را، آنهم برای این جنس پرسش گر که اگر برماست چشم دیدنش نامیمون است و گر با ما ، تا دیدنی ست خجسته و آنگاه که رخ در نقاب دوری نهاد دوری و دوستی اش به کمال گراید و چون جن و بسم اله ، بسم اله گویانش بسیار است. این روزها رسم جدیدی باب شده است گویا عزیزان بر صدر نشسته ی مسوول شهری، همه دوست دارند برای این نازک خیالان و اندیشه مداران سرخ زبان رسم تکریم بجای آورند که امیدواریم به نکویی به سرانجام رسد هر چند چشم داریم که گلچین نباشد و جنس خودی و ناخودی به غربال نگراید.

ما هم به نوبه خود تهنیت می گوییم به همه ، و چون دستمان خالیست سوی چشم را و اندک جان بی مقدار را در کف دست کوچکمان نهاده و به فرادست نگاه دوستان خبرنگار تقدیم می کنیم

به همه ازجمله برو بچ سلام سبزواری که باب تیغ تیز انتقاد گشود و پس از چندی بنهاد و در پس آن دوستان سلام سربدار آن را برگشودند؛ هرچند دوست داشته و داریم گاه سره و ناسره را باهم ننوازند اما همینکه این باب را گشودند و کمی مانع یکه تازی و یا رخوت برخی شدند دست مریزاد دارد

به همه ی عزیزان سبزوار نیوز ، سبزوار آنلاین و نشریات مکتوب ، دفتر خبر ، ایرنا و فرهنگ سبزوار که بیش گاه حرفه ای به صدر آمدند و کم و بیش حضور پر فروغ داشتند   

به همه گرامی بزرگوار خبرنگارانی که  هستند و  نیستند...

تهنیت  و تبریک به روزی که گر به آسمان ساید به درستی، کژی بار بنهد و سر برآرد راستی.

متنی که که پس از این می آید دست نوشته نمایشی بود که آسمان و ریسمان ابوالفضل بیهقی آن مرد یگانه درستی و اشخاص داستانش را در دنیای طالبانیسم افراطی گری به مسلخ می برد و با شهید گرانمایه خبرنگار صارمی در لامکان و لازمان به هم درمی آمیزداین مشتی کم وازگان تقدیم به همه ی شهیدان شاهد و خبرنگاران شهید و خبرنگاران  جان جان .

نمایش کو تاه : شب ، سکوت

مکان شاید همان کنسولگری ایران در مزار شریف و طالبان بر در سراسیمه خون به نیش میکشند و یا نه سنگسار های مسعود حسنک وزیر را ، و پیک های خلیفه بر سدر شهر به گستاخی ایستاده انده اند جالب است نه ، خلیفه نامیمون عباسی و خلیفه ی نخجسته ی طالبان و داعش و وهابی

زمان درهم است باید درهم باشد

 ونگهبان ، نگهبان بخت برگشته ای که عاشق شده است نمی داند با کدام گروه و از کدام گروه هموطن افغانی خود دستور می گیرد او بر دکه ی نگهبانی کنسولگری مثلا به نگهبانی ایستاده است آیا طالبان به او تنها او و نه دیگران رحم می کند

نگهبان :           شب ، سکوت ، آرامش ، شب ، سکوت ، آرامش ، خواب ، خواب ، خواب ، خواب ...       ( می ترسد ) قانون اول نگهبانی ، بهوش باش و  آماده ، قانون دو گوشات تیز کن و گرنه ممکنه دشمن سرتو گوش تا گوش ببره ، قانون سوم قدم بزن تا خوابت نبره

                         دختر :              نه با این جبّه، به گمان جلوه نسازی ؟

                         نگهبان :           های کیست ، کیستی ، ... هستی ؟

دختر :               نه این جبّه ، جبّه حبری سیاه رنگ ، صلابت وقار به هم رساند ، هر چند نیم فرسوده می باشد

نگهبان  :           ها کیستی ، کیستی ، هستی ؟ هر شب تلنگر ( انگار می خواهد چیزی را ندیده بگیرد ) شب ، سکوت ، آرامش اولین چیزی که آرامش رو بهم میزنه روزه ، چون همه آدما تا وقتی که خوابند آرومند ...

دختر:               بالاپوش  هر چه فراختر ، بلند بالا نمایدت صبر صبر می یابد ها حسنک  دستار نیشابوریت را بیابم و موزه میکائیلی  نو در پای و موی سر مالیده زیر دستار پوشیده ، باید

نگهبان:             آدما توی روز تصمیم می گیرند که آرامش شب بگیرند نا امنش کنند مثل پدر من که روزا نقشه میکشید تا شب بره دزدی ، البته اون این موضوع رو به عنوان شغلش در نظر گرفته بود ولی خب ، شده بود مثل انگل شب ، زالویی که آرامش شب رو          می دزدید تو بابت پدرم حق نداری به من بگی دیوانه ای ، چقدر بگم نه ...

دختر:               چشم نهاده بودی که مهتری ، پادشاهی جبار بر چاکری خشم گرفتی و آن چاکر را لت زدی و فرو گرفتی ، این مرد از کرانه بجستی و فرصتی جستی ، المی بزرگ بدین چاکر رساندی ، آنگاه لاف زدی که فلان را من فرو گرفتم ، پدر چنین برنا به کجا در آیی

نگهبان:             من که ازت معذرت خواهی کردم نه نه نه اصلاً تقصیر من نیست تقصیرا رو به گردن من ننداز اوه نه نه نه ... خیلی خوب خیلی خوب ... بیا یه شرط بذاریم از این به بعد تو به من نگو دیوانه ای من هم بهت قول می دم که دیگه سرت داد نزنم ... خب نظرت چیه .

دختر :              امیرت به گوی  که من آنچه کنم بفرمان خداوند خود می کنم ، اگر وقتی تخت ملک به تو رسید حسن را بردار باید کرد

نگهبان :            تو اصلاً هیچی حالیت نیست ، حتی معاشرت یا یه برخورد دوستانه ، صبر کن ببینم نکنه دوباره چیزی خوردی ( بو می کشد ) آه آشغال عوضی تمام شب بوی گند گرفت بهتره بری بخوابی که حالت اصلا خوب نیست ، آره برو بخواب تا بیشتر از این شبم رو به افتضاح نکشوندی

دختر :              چون سلطان پادشاه شد پدر بر مرکب چوبین نشست ، پادشاه به سه چیز چشم نپوشد ؛ طعن در کار پادشاه ،آشکاری راز و دست درازی به  ... پدر ... پدر پدر

نگهبان:             البته اون آدم بدی نیست ولی راستش رو می دونی آقای قاضی اون ... پدرم... از منم بدش می یاد مادرم هم برای همین ازش طلاق گرفت

دختر:               مادر بگریست بدرد ، پس گفت : بزرگا که این پسرم بود ! که پادشاهی چون محمود این جهان بدو داد و پادشاهی چون مسعود آن جهان

                         نگهبان:                         لیلا ....

                           دختر :              حسن

نگهبان :            نه خیر آقا من دیونه نیستم البته معمولاً همه این سوال رو از من می پرسن                 ( آهسته )

نگهبان :            فکر کنم بیشتر منظورشون اینه که من یه دیونه ندیدیم که شبیه من باشد ... چی ؟ دستشو قطع کنین

                       دختر :              بوسهل کیست ، حسنک عاقبت تهوری و تعدی خود کشیدی، حسن

نگهبان:             لیلا ... مگه اون بدبخت چقدر در آورده که می خواین دستشو قطع کنین به خدا قسم نصب حقوق شما هم درنمیاره ... آقای قاضی اگر دلتون به حال اون بدبخت زن طلاق نمی سوزه دلتون به حال من بی مادر بسوزه که چشمم بر دستان این پیرمرد دوخته شده ... راستی کدوم دستشو می خواین قطع کنین ؟

دختر  :             دو مرد پیک راست کردند  با جامه پیکان که از بغداد آمده اند و نامه خلیفه آورده که حسنک قرمطی را بردار باید کرد و سنگ بیابد کُشت تا بار دیگر بر رغم خلفا هیچ کس خلعت مصری نپوشد و حاجیان را در آن دیار نبرد

نگهبان  :           پیک آمد ؟! طالب ، طالب ؟ ( پا می چسباند ) من اصولاً شبا بیدارم آخه می دونید من نگهبان شبم ... لیلا تو چقدر خوبی ... کاش پدرم مثل تو بود خروپف نمی کرد مثل طیاره ! ... طیاره ، طیاره اونا که توی شبا رو سر شهرها پرواز می کنند میرن تا پیش ستاره ها ، بعد یهو میان پایین ، بعد یهو ضد هوایی ها شروع می کنند به تیراندازی ، اون ویراژ میره  ؛ یه تیر می خوره به بالش بعد یهو بمباش رو خالی می کنه رو سر ... رو سر شب ، شب سکوت ، آرامش

                        لیلا :                  حسن ؟... پدر را به پای دار آوردند ، دو پیک را ایستانیده بودند 

                         که از بغداد آمده اند

                         نگهبان :            طالب ، طالب ( پا می چسباند )

لیلا                   از کران بازار عاشقان در آوردند میان شارستان رسید ، میکائیل بدان جا اسب بداشته بود ، پذیرۀ وی آمد دشنامهای زشت داد ، دشنامهای زشت داد ، پدر به پای دار ،  دست اندر جامعه کرد ، ازار بند استوار کرد با بچه ها ازار بست و جبّه و پیراهن بکشید

دختر               دور انداخت با دستار و برهنه با ازار بایستاد و دستها در هم زده تنی  چون سیم سفید و رویی چون صد هزار نگار

نگهبان             لیلا ... لیلا .... من مثل همیشه درخونمون زیر تیر چراغ برق وایستاده بودم میخواستم ستاره رو بشمارم تا کم نشده باشن ، برقا قطع بود خیلی خوشحال بودم چون با اینکه این دفعه لامپ تیر چراغ برق رو نشکونده بودم ولی باز خاموش بود . کل شهر خاموش بود . می شد ستاره ها رو شمرد یهو صدای طیاره که مثل صدای خروپف بابام بود همه جا پیچید لیلا...

                       دختر               حسنک ؟ ... حسنک ؟ ... قضا در کمین بود قضا در کمین پدر بود ... 

                       حسنک

                       نگهبان                         طالب آمده طالب پیک است می آید ... نمی رود ...

                       دختر               حسن ، حسنک

                       نگهبان                         لیلا ... بابام ...نه ... من ، من ، حسن

                        دختر:               حسنک

                       نگهبان:                         حسنک ، حسن ...

                        دختر:               حسن ؟

                      نگهبان:                         حسنک ، خوب ، من ، خانه دارم تاسقف بالا ، بالا ... تا

                      طیاره

                      دختر:               تا سقف پایه مرکب چوبین ...

                       نگهبان :                        ها ... ها ؟ نه ، حیاطش از سر دشت تا تک سفید

                       دختر:               از بازار عاشقان بلخ تا شارستان

                       نگهبان:                         ها ... ها ؟ اینه چراغ برق تا آن چراغ برق ، تا همینجور

                     ها ها ... آن دور برق خانه من

                       دختر:               تو هم خیشخانه داری ؟

نگهبان:             ها ... ها ؟ لیلا اینجا بشین ، نه نه خوب نیست ، اینجا ، نه ، اینجا نه ، حالا اینجا بشین عیبی نداره ، باشه

                        دختر :              خاندان من و آنچه مرا بوده است از حشمت و نعمت جهانیان دانند

                        نگهبان  :                       لیلا ؟ ... لیلا می ترسم بگویم

دختر:               تو هم امام زاده ای ، محتشمی ، فاضلی ، ادیبی ؛ اما شرارتی  پشت چشمانت خانه داره ، نه ؟

                        نگهبان:             من ، لیلا ، ... لیلا زنم می شی ؟ ...

                         دختر:               ( می خندد ) در همه کارها نا تمامی

                        نگهبان  :                      لیلا ، لیلا ، طیاره ، طیاره ، بخواب ... نه خروپف بابامه

                        دختر :              محال است روباهان را با شیران چخیدن

نگهبان :            وای ، لیلا ، این دیگر طیاره است ، طیاره ... آخ سرم ، سرم شکست ، لعنت به تو  . تیر چراغ برق تلافی کردی به خاطر آنهمه لامپ شکستم

دختر :              امیر را به طارم نشسته باید ... حسنک را آنجا خواهند آورد با قضات و نوکیان تا آنچه خرید

                        دختر :              آمده است جمله به نام ما قباله نبشته شود و گوا گیرد بر خویشتن

                       نگهبان :           آسمان پر گرد و خاک ، ستاره ها ناپدید شدند

دختر:               جمله خواجه شماران ، اعیان ، صاحب دیوان رسالت ، خواجه ابوالقاسم  کثیر هر چند معزول بود بوسهل زوزنی ، بو سهل همدوی ، امیر دانشمند بنیه ، حاکم لشکر ، نصر خلف

                       نگهبان  :                       طالب پسر طالب ، طالب پسر پیک ، پیک پسر کاسب پیک

                       ، پسرخلیفه ابن سعود،

دختر:                قضات بلخ ، اشراف علما و فقها  هر کس که نامدار و فراروی است بیاید ، بیانید و بخسبند... من که ابوالفضلم قومی بیرون طارم بود آنها بودیم نشسته در انتظار حسنک

نگهبان :            لیلا ... کجاست ؟ .... اون تنها کسی ست که هیچ وقت از من نپرسید که یه آدم دیونه شبیه خودم ندیدم

دختر :              اگر امروز اجل رسیده ات ، کسی باز نتواند داشت که بردار کشند یا جز دار که بزرگتر از حسین علی نیم

                         نگهبان  :                       پدرم هیچ نداشت اون کارش تو شب بود بخاطر اینکه   

                       هیچ نداشت

دختر :              بطوع و رغبت اقرار می کنم بفروختن همه به جهت سلطان از سیم و زر تعیین شده اسباب و ضیاع از هر زمین و آب که بوده است قباله نوشته آید به همه کسان گواهی دهند طفلک حسنک...

                        نگهبان:                         نه نباید ، نباید دست پدرم را قطع کنند ، دیگه شبها نمی

                       تونه بره دنبال کار

دختر:               قرآن خوانان قرآن می خواندند ، خودی روی پوش به آهنی بیاورید عمداً ... سر و رویش را بپوشید تا از سنگ تباه نشود که سرش را به بغداد خواهیم فرستاد نزدیک خلیفه فرزند شیوخ شکم فراخ

                      نگهبان :                        خبرنگار بود ، کاردار بود ،  کارمند ، کارگر ،کوچک، 

                       بزرگ . طالب آمد

دختر:               این آرزوی تست که خواسته بودی و گفته که (( چون تو پادشاه شوی ، ما را بردار  کن )) ما بر تو رحمت خواستیم کرد ، اما امیرالمومنین بنشسته است  که تو قرمطی شده ای ، و بفرمان او بردار می کنند ... حسن ... حسنک

نگهبان:             طالب خبرنگار کُشت کاردار کُشت همه را کُشت بابام دست نداشت مامانو کشت ، اون رو نکشتنش فقط چاقو رو کردن تو شکمش ، بعد اون خودش مُرد مامان لالایی بلد نبود مامان زبون نداشت ... لیلا ستاره نداشت

دختر:               پدر را سوی دار بردند و بر مرکبی نشاندند که هرگز ننشسته بود .پدر ... سنگ دهید ... سنگ دهید هیچ نیست ، چرا دست به سنگ نمی برید چرا زار زار می گریید با شمایم مردمان، سپس گفتید پدر را دعای نیشابوریان بسازد ، پس چه نمی سازد ، زمین و آب و آسیاب و زر به غصب بستانده است که بستاندید ، جان که از شما نستانده است... من چنین ندیدم که دیدم شرم نداشتند ، مرد را که می بکشید پس اقل کم حرمتش بدارید ؟

                       نگهبان  :                       لیلا

                       دختر:               حسن ، حسنک

نگهبان :            راستش دیگه نمی خوام نگهبان شب باشم دیگه اسم شب نمی خوام ، اسم شب ، شب ، سکوت ، آرامش ، لیلا...

دختر:               حسن ، خبرنگار ابوالفضل بود ابوالفضل خبرنگار بود محمود بود صارمی بود کتاب ابوالفضل داد و بمرد نمرد کشتند با ..........

نگهبان:             لالایی بخوان لیلا ، تو تنها لالایی بلدی بخوان ... تو زن من می شی... تو نگفتی یه آدم دیونه شبیه خودم ندیدم

                        دختر:               حسن ، پدر را کشتن ، خبرنگار ، کوچک، بزرگ بودند پیک ها...

                       طالب همه بکشتند

                        نگهبان:                         لیلا ...

                        دختر  :             حسن

نگهبان             طیاره ، طالب ، خبرنگار ، گرد و خاک ، لیلا حرف بزن چرا طیاره ات آمد تو ساکت شدی

نگهبان  :           لیلا ؛لیلا ، ستاره نداشت ستاره ، منهم نداشتم آخر لیلا را کشتن مثل خبرنگارمثل من که سرم بریدند مثل حسنک که سالها بر دار بود که هفت سال بر دار ماند چنانکه پایهایش همه فرو تراشیده  و خشک شد اثری نماند ... لالا ... لالا ... لالایی .

سید حسین سبریزی